Ahmet Bey iş yerinden çıktığında saat altıyı bulmuş, hava iyice kararmıştı. Kapıda durup yoğun yağan kara baktı ve bir an dışarı çıkıp çıkmamakta tereddüt etti. Fakat çok yorgundu ve hemen evine gidip dinlenmek istiyordu. Hızlı adımlarla otoparka yürüdü, arabasına bindi. Şimdi tek isteği kar yolları kapatmadan evine ulaşabilmekti. Eviyle iş yeri arası bir saatten fazlaydı. Neredeyse yolu yarılayan Ahmet Bey iki yanı ağaçlık orman yolunda sakin sakin ilerliyordu. Dünden bu yana yağan karın ağırlığına dayanamayan ağaçların dalları yola doğru eğilmiş, yağan karla beraber seyrine doyulmaz manzaralar oluşturmuştu. Ahmet Bey bu manzaraya dalmışken, ağaçların arasından yola fırlayan birisini fark edip ani bir frenle durdu. Yorgunluğunun da etkisiyle aşırı sinirli halde arabasından inerken “Delirdin mi sen, ölüme mi susadın?” diye bağırıyordu. Karşısında kendi kızı gibi 15-16 yaşlarında bir kız çocuğunu görünce siniri, yerini şaşkınlığa bıraktı. Bu saatte, bu havada, burada ne arıyor diye düşünürken, kız “ Ne olur amca beni de arabanıza alın!” diye yalvarıyordu. Ahmet Bey ne olduğunu sorduğunda, babasının ve abisinin peşinde olduğunu hemen oradan uzaklaşması gerektiğini anlattı. Ahmet Bey kızı şöyle bir süzdü. Ayağında uçları delik yazlık ayakkabılar, üstünde çiçekli bir elbise ve bazı yerleri yamalı eski kırmızı bir hırka.
Kim bilir ne yaramazlık yaptı da bu soğukta kendini bu halde dışarıya attı, diye düşündü Ahmet Bey. Sonra yüzüne baktı, üzerine karların yağdığı simsiyah saçları, aydınlık bir yüzü ve ona yalvarırcasına bakan ağlamaktan şişmiş gözlerini gördü. Ahmet Bey babasının ve abisinin gelip onu bulacağını düşünerek biraz da uğraşmak istemeyip başından savmak için “Hadi kızım benim acelem var, az ileride karakol var derdini orada anlat.” dedi ve arkasını dönüp hızla arabasına bindi. Arabasıyla kızın yanından geçerken peşin hükümlülükle “Kim bilir ne yaramazlık yaptın.” diyordu. Nihayet evine varmıştı. Zili çalmadan kapıyı anahtarıyla açtı. Eşi mutfaktaydı. Kızı bir köşede telefonuyla öyle meşguldü ki babasının geldiğini bile fark etmedi. Akşam yemeğinde kızı Aslı, yarıyıl tatilinde karne hediyesi olarak arkadaşlarıyla yurt dışına gitmek istediğini söylüyordu. Annesinin itirazlarına rağmen babasının onu kıramayacağını bildiği için onu ikna etmeye çalışıyordu. O gece Ahmet Bey yatağına yatıp gözlerini kapattığında yolda rastladığı kızın, yalvaran gözlerini görür gibi oldu. Bir an duyduğu vicdan azabını “Babası ve abisi onu nasıl olsa bulup evlerine götürmüştür, şimdi sıcak yatağında çoktan uykuya dalmıştır.” diyerek gidermeye çalıştı.
Ertesi gün tatildi ve o her pazar olduğu gibi bu pazar gününü de kızıyla geçirecekti, bu düşüncelerle uykuya daldı. Çok güzel geçen bir tatil gününü ardında bırakırken Ahmet Bey, sabahın erken saatinde yine iş yerine gitmek için yollara düştü. İş yerine varıp odasına girdiğinde koltuğuna oturdu ve her zamanki gibi masasının üstüne bırakılan günlük gazetelere göz atmaya başladı. Gazetenin ikinci sayfasını açtığında tanıdık bir yüz gördüğü için şaşırmıştı ve altındaki haberi okuduğunda sanki kanı çekilmişti, gazete elinde düşmüş ve öylece donmuş kalmıştı. Gözleri sabit bir noktada, dudaklarında “Keşke onu dinleseydim.” sözleri döküle bilmişti sadece. En büyük hayali okuyup doktor olmak olan bu küçük kızın, üvey babası ve abisi tarafından babası yaşındaki bir adamla parası için evlendirilmek istendiği ve son bir çare evden kaçtığını dinleseydi keşke. Olayın üzerinden iki yıl geçmesine rağmen Ahmet Bey bu kızı ve onun yalvaran gözlerini asla unutamadı. Bu olaydan dolayı kendini hep suçlu hissetmiş ve mahkemede olmasa da ilahi adalet karşısında hesap vereceğine inanmıştı. Çalan telefonla daldığı düşüncelerden çıktı. Telefondaki ses hastaneden aradığını, kızının kaza geçirdiğini, yaralı olarak hastaneye kaldırıldığını, hemen ameliyata alındığını söylüyordu. Ahmet Bey iş yerinden nasıl çıktığını, karlı yolları nasıl aştığını hatırlamıyordu. Hastaneye vardığında kızının hala ameliyatta olduğunu öğrendi.
Kızı üniversiteyi kazandığı zaman ona hediye olarak aldığı arabayla yine aynı orman yolunda önüne birden çıkan köpeğe çarpmamak için ani fren yapmış ve buzlu yolda duramayan araba ağaca çarpmıştı. Oradan geçen bir bey kazayı fark edip hemen onu hastaneye yetiştirmese kızı belki de şu anda hayatta olmayacaktı. Bu kaza kızını tekerlikli sandalyeye mahkum edip hayatında derin bir iz bırakırken Ahmet Bey’in kalbinde de tedavisi olmayan bir yara açmıştı. Bundan iki yıl önce kararan kalbi bugün hepten karanlığa gömülse de kızının aldığı her nefes için şükrediyor, hala onun elini tutabildiği için kendini şanslı hissediyordu. Kızını hastaneye yetiştiren o bey gibi yardıma muhtaç birini gördüğünde kendisinin seneler önce yaptığı gibi arkasını dönüp gitmeden yardın elini uzatan insanlar olduğu için mutlu oluyordu.
