Kırmızı Oyuncak Araba

Arkadaşım Mert dört yıldan bu yana kansere karşı yaşam mücadelesi veriyordu. Diğer arkadaşlarımla birlikte onu ziyarete gittiğim bir gün çocukluk düşlerimizden söz ediyorduk. Çocukken sokaklarda gülüşe oynaşa oynadığımız mahalle maçlarını, körebeyi, saklambacı… Çocukken kendi aramızda muhabbetler ederdik. Ben küçükken doktor olmak isterdim. Mert mühendis, Cenk öğretmen... Mert, başını pencereye doğru çevirdi. Gözleri çok uzaklarda, sesi sitem dolu, “ Ben, kumandalı kırmızı bir oyuncak arabamın olmasını isterdim hep, ama doğum günümde ne istediğimi söylersem, dileğimin gerçekleşmeyeceği korkusuyla hiç kimseye söyleyememiştim bunu. Bu nedenle de asla radyolu,  kırmızı bir oyuncak arabam olmadı. “ dedi. Şaşırmıştım. Mert neredeyse on yedi yaşına gelmesine rağmen hala çocuk gibi oyuncaklardan bahsediyordu. Bir yandan da üzülmüştüm. Mert’i ziyaretimden birkaç gün sonraydı. Çok sevdiğim dondurmayı almak için sırada beklerken birden dondurmacının vitrinindeki kırmızı oyuncak arabayı gördüm. Yanında da bir not iliştirilmişti. “ Dondurmanızı alırken vereceğimiz kuponu doldurmayı unutmayın, belki de çekiliş sonunda bu kumandalı araba sizin olabilir.” Hemen Mert’in sözleri geldi aklıma. 

Birkaç hafta sürekli dondurma alıp, verdikleri kuponları doldurdum. Hiçbir çekilişte de kazanamadım. Bu kırmızı arabayı mutlaka Mert'e almalıydım. Dördüncü haftanın sonunda artık çekilişte kazanmaktan ümidimi yitirmiştim. Dükkan sahibi ile konuşarak bana bu arabalardan bir tanesini satmalarını rica ettim. Dükkan sahibi dört haftadır her gün dondurma alıp, kuponları doldurduktan sonra büyük bir heyecanla çekiliş sonuçlarına baktığımın gözünden kaçmadığını söyledi. Ardından da gözlerimin içine bakarak: "Söyler misiniz, neden bu kadar çok istiyorsunuz bu arabayı", diye sordu. Gözlerimden süzülen yaşlara aldırmadan ona arkadaşımdan söz ettim. Çok etkilenmişti."İstediğiniz oyuncak arabayı verdiğiniz adrese göndereceğim" dedi. Yazdığım çeki masanın üstüne bırakarak, büyük bir mutlulukla evime geldim. Ertesi günü Mert’i ziyarete gittiğimde gözleri ışıl ışıldı. Elindeki kırmızı oyuncak arabayı göstererek küçük bir çocuk heyecanıyla: “ Bak!” dedi. “ Bunca yıl bekledim ama nihayet dileğim gerçekleşti, hem de tam istediğim gibi. “ dedi. 

Nihayet haftalardır yüzünden düşen bin parça olan Mert’in yüzü gülüyordu. Mutlu olduğunu görünce en az onun kadar bende çok sevinmiştim. Sonunda dostumu mutlu edebilmiştim ya. Daha ne. Ertesi günü postacı bir zarf uzattı elime. Açıp okumaya başladım: “ Annem de babam da kanserdi ve ikisini de, altı ay gibi kısa bir sürede kaybettim. İkisi içinde çok çabaladım ama doğrusu dostlarımın sevgisi ve cömertliği olmasaydı hiçbir şey yapamazdım. Gerçek dostlarım olduğu için kendimi hep şanslı hissettim. Mert'te senin gibi bir dostu olduğu için çok şanslı. En iyi dileklerimle.” Dondurma dükkanının sahibiydi mektubu yazan. Benim masasına bıraktığım çek de zarfın içindeydi. İçimden bir ses, bu dünyada iyi insanların hala olduğunu söylüyordu.