Pişmanlık

Parlak bir ışık Sude’yi uyandırdı. Yine mutsuz bir sabaha uyandı çünkü okulun ilk günüydü. Sude okulda arkadaşlarıyla beraber vakit geçirmeyi, konuşmayı çok seven bir insandı. Fakat aile konusundan hiç hoşlanmıyordu. Bugün de tatilde ne yaptıklarını anlatacakları gündü. O yüzden bir an önce evden çıkıp okula gitmek bugünü atlatmak istiyordu. Elini, yüzünü yıkadı, üstünü giyindi. Mutfağın kapısına geldiğinde masaya baktı: birkaç dilim ekmek, zeytin, peynir. Kahvaltıya oturdu ama hiçbir şey yemek istemiyordu. Alelacele bir şeyler atıştırdı ve evden çıktı. Sude evden çıkarken defterini unutmuştu. Sude’nin arkasından babası hazırlandı, evdekilerle vedalaşıp işe gitmek için evden çıkmak üzereydi ki Sude’nin defterini unuttuğunu gördü. Sude’nin defterini alıp okulun yolunu tuttu. Okulun bahçe kapısına geldiğinde kızını gördü. Onu uzaktan seyretti. Kızı ne kadarda güzeldi. Onu ne kadar da sevdiğini düşündü. Kızı okumalıydı, kendi çektiği sıkıntıları o çekmemeliydi. Sude ve arkadaşları bahçede sohbet ediyorlardı. Tatilde ne yaptıklarını konuşuyorlardı. Herkesin bir hikayesi vardı. Sude içini çekti. Onun anlatacak bir şeyi yoktu. Bütün yaz evde annesine yardım etmiş, kardeşine bakmış… Anlatacağı bir şeyler olmalıydı çünkü artık sıra ondaydı. 

Bir kenara çekildi, arkadaşlarını izledi. O sırada arkasından gelen sesle irkildi. Sude’nin babası  “ Sude, kızım!” diye bağırdı. Arkadaşları Sude’ye “Bu kim?”  diye sordular. Babası Sude’nin yanına doğru gidiyordu. Sude hiçbir şey söylememişti. Babası Sude’nin yanına geldi. “Kızım, defterini unutmuşsun.” dedi. Sude’nin arkadaşları, hemen bu senin baban mı diye sordular. Ne diyeceğini bilemedi, yüzü kıpkırmızı oldu. Çok utandı. Söylediği bütün yalanlar ortaya çıkmıştı. Gözleri yaşlarla dolu bir şekilde oradan uzaklaştı. Babası kızının o halini görünce koca bir bina gibi yığıldı. Sözcükler boğazında dizildi. İçi yanmıştı. Oradan hemen uzaklaşmak istedi. Sude, eve gittiğinde odasına girip kapıyı kilitledi. Yatağa yatıp o kadar çok ağlamıştı ki, annesi kapıya geldiğinde ona bile bağırmıştı. O kadar çok utanıyordu ki.. Çünkü kendi arkadaşlarına rezil olduğunu düşünüyordu. Annesi çok endişelenmişti. Saat epeyce bir geç olmuştu. Sude’nin babası eve gelmemişti.  Gece yarısını biraz geçmişti ki kapı çaldı. Fatma Hanım kapıyı açtığında kocasının işten bir arkadaşı gelmişti. Adam hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Fatma Hanım telaşlı bir şekilde “ Ne oldu?“ diye sordu. Adam kocasının inşaatta çalışırken ayağına bir kova takılarak 5. kattan aşağı düştüğünü ve vefat ettiğini söyledi. Adam fazla duramadan gitti. Fatma Hanım öyle bir bağırdı ki… 

Sude hemen odasından fırlayıp annesinin yanına gitti. Anne ne oluyor, neden ağlıyorsun? diye sordu. Annesi dizlerinin üstüne çökmüş, ağlamaktan konuşamıyordu. Sude çok endişelenmişti. Sude de ağlamaya başladı. Sude babasının başına kötü bir şeyler geldiğini anlamıştı. Sude o anda ne yapacağını bilemedi. Annesine sarılmaktan başka bir şey gelmedi aklına. Ağlarken ne kadar pişman olduğunu anladı. Yüreğinden hissetti baba sevgisi ve bugün yaşadıklarını.. Aklı karıştı. Sude, babasından böyle ayrılacağını hiç düşünmedi. Sude gözlerini kapattı, yaptıklarını düşündü. Babası acaba onu affetmiş miydi? Bunu hiçbir zaman bilemeyecekti. İçinden binlerce kez özür diledi babasından. Aradan gecen onca zamana rağmen Sude kendini hiç affetmedi. Sude’nin artık babasının istediği gibi bir işi olmuştu. Sude çalışarak annesi ve kardeşine bakıyordu. Kimseye yalan söylemesi gerekmiyordu ve söylemedi de.