Hinnap Ağacı

Annemin ilk görev yeriydi Trakya. İlk gurbete çıkışımızdı. Memleketimizden epeyce uzaktı. Yeni ve bambaşka bir şehirde yaşayacak olmak hem çok heyecan verici hem de ürkütücüydü. Kırklareli’yle taşındığımızda yedi yaşındaydım. Yeni bir okul, yeni arkadaşlar, yeni komşular… Zamanla korkularım yerini sevince bırakmıştı. Korktuğum gibi olmamış okuluma, mahalleme, komşularımıza çabucak alışıvermiştim. Oturduğumuz mahalledeki komşularımız gayet samimi ve iyi insanlardı. Sık sık ziyaretimize geliyorlar, kendimizi gurbette hissetmememiz için ellerinden geleni yapıyorlardı. Hele o Neriman teyze yok mu? Öyle iyi, öyle içten bir insandı ki evimize girdiğinde adeta evimizin havası değişiyordu. 60-65 yaşlarında hafif kilolu, kısa boylu ve yuvarlak yüzlüydü. Bizimle sohbet ederken ara sıra başımı okşar, gözlüklerinin üzerinden gözlerime içine bakardı. Tatlı dilli, güler yüzlü ve sevecen bir insandı. Hemen hemen her gün evimize uğrar halimizi hatırımızı sorardı. 

Gel zaman git zaman dostluğumuz ilerledi. Bütün mahalleyle kaynaşıverdik ama Neriman teyze bir başkaydı sanki. Yine bir gün kahve içmek için bize geldi Neriman teyze. Bana aynı annem gibi güzel öğütler verdi. Başkasının malına el uzatmamamızı, insanların emeğine saygı duymamız gerektiğini sık sık tembihledi. Okula gitmek için kendime bir yol belirlemiştim. Her gün aynı yolu kullanıyor, etrafımı dikkatlice inceliyordum. Bir sabah okula gitmek için yola koyuldum. Yüz metre ileride yolun sonunda iki katlı yeşil bir ev vardı. Bahçeli bir evdi bu. Evin bahçesindeki ağaç çok dikkatimi çekmişti. Daha önce görmediğim bir meyve ağacıydı bu. Kahverengimsi renkte zeytin büyüklüğünde olan bu ağacın dalları bahçe duvarını aşmış neredeyse yere kadar uzanıyordu. Etrafıma bakındım ama kimsecikler yoktu. Bu ilginç meyveden bir tane koparıp tadına bakmak istedim fakat sonra aklıma annemin ve Neriman teyzenin öğütleri geldi. Ne demişti Neriman teyze? Başkasının malına el uzatma, emeğe saygılı ol! Yoluma devam ettim elbette. Okul dönüşü aynı yoldan geçerken gözüm yine aynı ağaca takıldı. Yoldan geçen yaşlı amcaya bu meyvenin adını sordum. Bana “hinnap” olduğunu söyledi. Kendini ilk defa gördüğüm gibi adını da ilk defa duymuştum. Tadını daha çok merak etmeye başlamıştım. Ağaca baka baka evin yolunu tuttum. Akşam yemeğimi yiyip, ödevlerimi yaptıktan sonra hemen uyudum. Sabah okulun yolunu tuttum. Gece sabaha kadar yağmur yağmış ve şiddetli fırtına ortalığı birbirine katmıştı. Biraz daha ilerledim. Bir de ne göreyim? Fırtına hinnap ağacının koca bir dalını kırmasın mı? Üstelik güzelim ağacın dalı çöpün kenarına doğru itilmişti. Önce bir tane koparıp ağzıma attım. Çok lezzetli bir meyveydi. Arkadaşlarıma ikram etmek için kalan hinnapları topladım. Ağacın dalının kırılmasına çok üzüldüm fakat bu sayede meyvenin tadına bakabilmiştim. O ağacın dalı kırılmadan önce o meyveye el uzatmadığım için, başkasının emeğine saygısızlık yapmadığım için adeta ödüllendirilmiştim. Bu mutlulukla okuluma gidip, arkadaşlarımla duygularımı paylaşırken, topladığım bütün hinnapları afiyetle yedik.