Dursun Dünya

Yine yağmur başlamıştı. Aslında üç gündür hava böyleydi. Güneş güzel yüzünü sabahtan gösteriyor sonrasında yerini yağmura bırakıyordu. Sırasında oturmuş dışarıyı izleyen Arif “Belki o da insanlara kızıyordur.”  diye homurdandı. Arif ‘in bu halini gören öğretmeni onun yanına geldi ve “ Bir sıkıntın mı var?” diye sordu. Arif, birkaç gündür derslerde ilgisiz ve düşünceliydi. Başta konuşmak istemeyen Arif, öğretmenin ısrarı üzerine konuşmaya başladı. Öğretmenim Salı günü hava güzel diye montumu almadan evden çıktım. Ama sonrasında öyle bir yağmur başladı ki okul çıkışı servise gidene kadar sırılsıklam oldum. Bir de ıslanmamak için hızla koşarken su dolu bir çukura bastım, ayaklarım da ıslanınca iyice üşüdüm. Serviste biraz ısındım neyse ki. Bir ara servis kırmızı ışıkta durunca kenarda duran birkaç çocuk çekti dikkatimi. Yanımda oturan Cengiz Abi’ye çocukları işaret edip “Onlar da güneşe aldanmış.” dedim. Cengiz Abi onların mendil satan mülteci çocuklar olduğunu söyledi. Eve geldiğimde anneme sordum. Mülteci ne demek, diye. Mülteci: zorunlu olarak yurtlarından kaçan bazen hoş karşılandıkları bazen istemedikleri ülkelere sığınan insanlarmış. Çocuklar savaştan, ölüm riskinin yaşama şansından fazla olduğu botlarla kaçarak hayata tutunmaya çalışıyorlarmış. Bu yağan yağmur başlarına yağan bombalar kadar canlarını yakmaz ama onlar ısınmak için birbirlerine sokuluyorlardı. Bazılarının ayağında terlik, bazılarınınsa çorapları bile yok, üşüyorlar öğretmenim. Onlar okulunda kitaplarını, evinde oyuncaklarını, mahallesinde arkadaşlarını daha da kötüsü annesini, babasını, kardeşlerini, ömrünü bırakmış oralarda. Onlara hayatın nefes almaktan ibaret olmadığını yeniden öğretmeliyiz. Oyunlarımıza katmalıyız onları, elimizdeki çikolatanın yarısını onlarla paylaşmalıyız. Sevmeyi, sevilmeyi, gülmeyi yeniden öğretmeliyiz. Onlar daha çocuk öğretmenim. Eğer durmayacaksa başlarına yağmur gibi yağan bombalar, sonu gelmeyecekse bu zulmün, daha yaşamanın farkına varmadan yaşamına son verilecekse bebeklerin, anneler evlatsız, evlatlar annesiz kalacaksa, üç kuruş için küçük çantasına anılarını doldurulup umut arayanlara, can yeleği diye ölüm yeleği satılacaksa… Her çocuk büyümek için doğar, bu çocuklar artık büyüyemeyecekse; ben de elimden hiç düşürmediğim kırmızı arabamla bir daha oynamayayım, pazar günleri bindiğim bisikletime bir daha binmeyeyim, izlerken kahkahalarla güldüğüm çizgi filme bir daha bakmayayım. 

Eğer koskoca dünya, içlerindeki insanlığın öldüğü bu zalimlere insanlığını hatırlatamayacaksa, zulüm görenlere şefkat elini uzatıp ayağa kaldıramayacaksa, bu caniliğe son verilmeyecekse; dursun bu dünya öğretmenim.” Arif’in konuşması bittiğinde ağlayan sadece kendisi değildi, öğretmeni ve arkadaşları da gözyaşları içinde dinlemişlerdi Arif’i. Ertesi gün okulda bir yardım kampanyası başlatıldı. Toplanan yardımla alınan montlar, botlar, kışlık giysiler ihtiyaç sahiplerine verildi. Yol kenarında mendil satan çocuklara hediyelerini Arif kendisi verdi. Hayatın yükünü erken omuzlamak zorunda bırakılan bu çocuklar en azından artık üşümeyeceklerdi. Birkaç gün sonra yağmur durmuştu ama bir yerlerde çocukların umutlarına, hayallerine, hayatlarına yağan bombalar, aylar geçmesine rağmen durmamıştı.