Dürüstlük

Eskişehir’in Balataçık köyünde yaşayan Ali, 10 yaşında sarışın, ortaokula giden uzun boylu bir çocuktu. Babası, geçimlerini tarlada yetiştirdiği sebze ve meyveyi pazarda satarak sağlardı. Ali, boş zamanlarında babasının pazarda meyve ve sebzeleri satmasına yardım eder. Bir hafta sonu Ali babasına yardım etmek için pazara gitmiş. Babası pazarda sebzeleri bağıra bağıra satarken, Ali babasına su almaya gitti. Yolda yürürken Ali’nin ayağına bir cüzdan takılır. Ali cüzdanı eline alıp baktığında, cüzdanın içi para doluydu. Ali terledi ve heyecanlandı. O anda ne yapacağını bilemedi. Ali’nin almak istediği bir bisiklet vardı. Onu almak içinde paraya ihtiyacı vardı. Ama Ali, babasını sebze satarken gördüğünde ailesi için para kazandığını, çabaladığını gördü ve içindeki dürüstlüğe inandı. İçinden para almadan direk babasının yanına gitti. Babası, Ali’yi soluk soluğa gördüğünde “Ne oldu Ali?” diye sordu. Ali, babasına pazarda bir cüzdan bulduğunu söyledi ve babasına verdi. Babası cüzdana baktı ve sandalyenin üzerine koydu. Akşama doğru bütün sebzeleri sattıktan sonra tezgahlarını toplayıp eve doğru yol aldılar. Ali, babasına “Neden eve gidiyoruz?” diye sordu. Babası “Ali! Akşam oldu zaten muhtarlık kapanmıştır, en iyisi sabah vermek.” dedi. Ali yine de başını yastığa koyduğunda rahat bir uyku uyuyamadı. Sabahın olmasını sabırla bekledi. Çünkü sabah ilk işi babasıyla birlikte muhtarlığa gitmekti. Sabah olunca Ali hemen yatağını topladı, üstünü değiştirdi ve babasını uyandırdı. Babası uyandı ve oğlunun rahat olmadığını görünce hemen üstünü değiştirdi ve oğluyla birlikte muhtarlığa gittiler. Muhtarlığa gittiklerinde Muhtar, “Hoş geldin Ahmet Efendi hangi rüzgâr attı seni buraya. Gel otur, bir çay ısmarlayayım.” dedi. Ali ve babası oturunca, Ahmet Efendi: Muhtar Emmi bizim çocuk pazarda bir cüzdan bulmuş, sahibi var mıdır? Bir anons etsen;

Muhtar: Cüzdan mı? Hee tabi ya geçenlerde Recep Efendi geldi buraya, cüzdanını kaybetmiş de. Bulup getiren var mı, diye sormuştu bana. Dur ben hemen bir anons ediverem. Recep Efendi! Recep Efendi! Hele bir muhtarlığa geliver.

Recep Efendi: Buyur Muhtar Efendi beni çağırmışsın.

Muhtar: Ahmet Efendi’nin oğlu pazarda bir cüzdan bulmuş. Senin cüzdanın olabilir, bir bak bakayım.

Recep Efendi: Bu benim diyerek Ali ve babasına çok teşekkür etmiş. Cüzdanın içine bakıp paranın ve kredi kartlarının tam olduğunu görmüş. Bu yüzden sevinmiştir. Aliye tekrar teşekkür ederek ona para uzatmış fakat Ali parayı kabul etmemişti. Çünkü o cüzdanı vermek için buraya getirdiğini içinden para almak istemediği için muhtarlığa verdiğini söyledi. Ali ve babası huzur içinde muhtarlıktan çıkarak evlerine gittiler. Yemeklerini yedikten sonra rahatça bir uyku çektiler. Sabah kapıları açtığında kapıyı açan Ali’nin kapının önünde kimse görmedi ama çok güzel bir şey gördü, kapının önünde bir bisiklet vardı. Üstündeki notta “ Güle güle kullan.” diye yazıyordu. Altında da Recep yazıyordu. Ali heyecanla bisiklete bindi ve köyde dolaştı. Babası, Recep’i gördüğünde ona çok teşekkür etti. Artık Ali’nin istediği bisiklet ona bir hediye oldu.