Kaza

Ahmet on yaşında anne, babası ve kardeşi ile yaşayan bir çocuktu. Ailesinin durumu pek iyi değildi, babası bir inşaatta işçi olarak çalışıyordu. Annesi ev hanımıydı, birde beş yaşında Ayşe adında kardeşi vardı. Babası kıt kanaat evi geçindirmeye çalışıyor, gece gündüz demeden bulduğu işlere gidiyordu. Bu kadar yoğun iş temposuna dayanmakta çok zordu ama yapacakta bir şey yoktu. Çocukların iyi şartlarda yaşamasını istiyordu. Yine bir gün erkenden kalktı işe gitmek için hazırlanıyordu. Hanımı da ona kahvaltı hazırlamak için mutfaktaydı. Birlikte kahvaltı yaptılar. Orhan Bey işe giderken eşi Sibel Hanım ise çocukları üşümesin diye sobayı yaktı ama odunları da çok az kalmıştı. Çocukları da kalktı anneleri onlarında kahvaltılarını verdi. Günlerden pazar olduğu için Ahmet de evdeydi. Annesi, “Ahmet oğlum sen kardeşinle evde kalın, hava çok soğuk sakın dışarı çıkmayın, kardeşinle ilgilen, ben karşı binanın merdivenini temizlemeye gideceğim.” dedi. Gitmeden önce son kalan odunları sobaya attı. Kendi kendine bugün alacağım parayla biraz odun alırım diye içinden geçirdi. Daha sonra temizliğe gitti. On katlı bir binanın merdivenlerini temizledi. Çok yorulmuş ve çok üşümüştü. Ama parasını alabildiği için mutluydu. Çünkü o parayla odun alacak, üç beş günde olsa çocukları üşümeyecekti. Akşam olmuş hava kararmaya başlamıştı. Eve giderken bakkala uğrayıp çocuklara çikolata ve ekmek aldı. Eve doğru yaklaşırken evin önünde bir kalabalık gördü. Çok heyecanlandı, ilk aklına çocukları geldi. Adımlarını daha hızlı atmaya başladı. Evin önüne geldiğinde gözlerine inanamadı. Evin önünde eşinin ustası ve iş arkadaşları vardı. Sibel Hanım korku ve endişe içinde neler oluyor çocuklara mı bir şey oldu, diye etrafındakilere sorular soruyordu. Hiç kimse bir şey diyemiyor herkes birbirine bakıyordu. Eşinin ustası yanına geldi.

-Sakin ol çocukların iyi, benim hanım çocukların yanında önce şuraya otur. Şimdi sana her şeyi anlatacağım, dedi. Bugün inşaatta çalışırken Orhan’ın ayağı kaydı ve yere düştü. Şu anda hastanede biz seni eşinin yanına götürmeye geldik, dedi. Sibel Hanım neler olduğunu anlamaya çalışarak hıçkırıklara boğuldu. Arabaya binecekleri sırada,

-Çocukları da alalım babaları onları da görsün, dedi.

Orhan Beyin ustası ne diyeceğini bilemedi ama kendini çabuk topladı:

-Sibel Hanım önce biz bir gidelim görelim daha sonra çocukları da götürürüz, hadi vakit kaybetmeyelim bir an önce hastaneye gitmemiz gerekiyor, dedi.

Arabaya bindiler yola çıktılar yolda kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Sibel’in içi içine sığmıyor, bir an önce kocasının iyi olduğunu gözleriyle görmek istiyordu. Allah’ım ne olur onu çocuklarına bağışla ne olur Allah’ım, diye dualar ediyordu. Arabanın birden bire durmasıyla Sibel Hanım kendine geldi. Arabanın kapısı açılır açılmaz Sibel Hanım hastanenin merdivenleri ikişer ikişer çıkmaya başladı. Orhan Bey’in kolunda ve bacağında kırıklar vardı. Doktor on gün daha hastanede kalması gerekiyor, dedi. Bu sırada çocuklara anneanneleri baktı. Sibel Hanım eşinin yanında hastanede kaldı. Çocuklar her gün babalarını ziyarete geliyorlar, babaları ise onları görünce çok mutlu oluyordu. Bir an önce iyi olup evine gidebilmek için daha fazla gayret gösteriyordu. On gün sonunda doktor, Orhan Bey’in hastaneden çıkabileceğini söyledi. Buna eşi Sibel hanım ve çocuklar çok sevinirler. Allah’ım sana çok şükürler olsun onu bizlere bağışladın diye dualar ederler…