Her Şey Sevmekle Başlar

Yoğun geçen bir iş günü daha sona ermişti. Erdem Bey içinse öğlen gelen telefondan sonra dakikalar saat kadar olmuş, zaman sanki vazifesini unutmuştu. Neredeyse her gün gelen telefonlardan biriydi ama bardağı taşıran son damlaydı sanki. Hiç kimseye laf atmadan çıktığı iş yerinden hızlı adımlarla arabasına doğru yürüdü. Homurdanarak açtığı arabanın kapısını yine homurdanarak sertçe kapattı. “Neyi eksik? Çeşit çeşit oyuncakları, istemediği kadar kitabı var. En iyi dershaneye gönderiyorum, özel okullarda okutuyorum daha ne yapayım?”diye homurdanırken bir yandan da evine vardığında neler söyleyeceğini nasıl bir ceza vereceğini düşünüyordu. Biraz hızlı kullandığı arabasını ani bir frenle durdurmak zorunda kaldı. Lapa lapa yağan karı o an fark etmişti. Yolun ortasında duran yavru köpeği iyi ki görmüştü. Yoksa felaket olacaktı. Bir an arabasından inmek ya da kenardan geçip gitmek arasında bocaladı. Arabasıyla az geri geri geldi ve kenardan geçip gitti. Dört beş metre ilerlemişti ki gitmekten vazgeçti, tekrar geri geri geldi. Köpeğin yanında durdu. Arabasından indi. O an yüzüne vuran buz gibi soğuğu hissetti. Yavru köpeğe doğru eğildi, tüylerindeki karı silkeledi. Simsiyah tüyleri vardı ve o siyah tüylerin arasında ona bakan boncuk boncuk gözleri... O an da babasının ona yedi yaşındayken aldığı köpeği Boncuk’u hatırladı. Erdem Bey sanki çocukluğuna dönmüştü. Arkasından babasının sesini duyar gibiydi.” Ona vereceğin ekmek, su kadar göstereceğin sevgi de önemli.” diyordu. 

Sonrasında ona ne isim vereceğini soruyordu Erdem Bey’e. O günkü gibi heyecanla “Boncuk” diye bağırmıştı. Yavru köpeğin havlamasıyla kendine geldi. Titreyerek ayağını yukarıya kaldırmaya çalışarak acıyla inliyordu. Orada öylece kalırsa acıdan ölmese bile, soğuktan donarak ölürdü. Ayağa kalktı, köpeğin üzerindeki karları bir kere daha silkeleyip köpeği arabanın arka koltuğuna koydu. Kendisi de hızla arabasına bindi. Karın yolları kapatabileceğini bile umursamadan arabasını geldiği yöne çevirdi. İş yerine yakın bir yerde veteriner gözüne çarpmıştı. Veterinere ulaştığında saat dokuz olmuştu. Veteriner köpeği içeride muayene ederken Erdem Bey de kapının yanındaki koltuğa oturmuş bekliyordu. Yine babası düşmüştü aklına, hiç okula gitmemiş olmasına rağmen ne kadar anlayışlı ve ileri görüşlüydü. Kendisi okuyamadığı için oğlunun okumasını çok istemiş ve Erdem Bey’i şehirde yatılı bir okula vermişti. Oğlunu uzaklarda yalnız bırakmamış; kıt kanaat geçinmesine rağmen her gün arayıp halini, hatırını, derslerini, arkadaşlarını ve sıkıntılarını sormuştu. 

Tatillerde ise köyüne giden Erdem Bey çiftçi olan babasına yardım eder, arta kalan zamanlarda babasıyla balığa çıkar, Boncuk’la gezinti yapar, günün yorgunluğunu ise annesinin dumanı üstünde tarhana çorbasını içerek giderirdi. Babasının anlattığı ilginç hikâyelerle uykuya dalardı. Düşüncelere dalmışken veterinerin sesiyle kendine geldi. Yavru köpeği getirmiş kucağına vermişti. Neyse ki bacağında, önemli bir şey yoktu. Burkulmuştu sadece. Tekrar dışarı çıktıklarında kar etkisini yitirmişti. Arabasına bindi, köpeği de köşedeki marketten aldığı bir kutuya koyarak arka koltuğa bıraktı. Düşünceleri kaldığı yerden devam ediyordu. Anlaşılan onlar da bu gece hatasını yüzüne vurmaya kararlıydı. Hala kendi çocukluğunu, şu anda kıymetini daha iyi anladığı mutlu ailesini düşünüyordu. Onun, ne odalar dolusu oyuncağı, ne de istediği her şeyi alacak imkânı olmuştu. Özel okullarda okuyamamıştı ama mutluydu ve huzurluydu. Kendini güvende hisseder, yapacağı doğruda da yanlışta da ailesinin dağ gibi arkasında olduğunu bilirdi. Kendi oğlu Ali geldi aklına. O da onun hissettiklerini hissediyor muydu, mutlu muydu? Güvende olduğunu, sevildiğini biliyor muydu? Bunları hissettirebilmiş miydi oğluna. ”Hayır” dedi sessizce. Ona oyuncaklar almış fakat paylaşmayı öğretmemişti. Arkadaşlarınla iyi ol demiş ama oğluyla arkadaş olmamıştı. Özel okula vermiş ama güven verememişti. Para vermiş, sevgi verememişti. Ali, Erdem Bey’in işi dolayısıyla üç defa okul değiştirmişti. Evde de yorgunum, işim var bahaneleriyle hep yalnız oynamak zorunda kalmış yapayalnız bir çocuktu. Erdem Bey artık öğlen gelen telefonlara kızmıyordu, kendisine kızıyordu. İş hırsı, oğlunu hep en iyi olarak görme isteği sadece gözünü değil, kalbini de kör etmişti. Bu düşüncelerin beraberinde getirdiği pişmanlık duygusu içinde nihayet evine ulaşmıştı. 

Sessizce kapıyı açtı. Eşi ve oğlu çoktan uyumuştu. Kutuyu görünmeyecek bir köşeye bıraktı. Bir kâseye su, bir kâseye süt doldurup kutuya bıraktı. Oğlunun odasına gidip yanağına bir öpücük kondurdu. Bunu en son ne zaman yaptığını, hatırlamıyordu. Sonra yavaşça odasına gitti. Sabah olduğunda Erdem Bey, sanki aylarca süren iş seyahatinden yeni dönmüşçesine heyecan ve özlemle oğlunun odasına gitti, oğlunu yanağından öpüp ”Hadi kalk okuluna geç kalacaksın” dedi. Ali uykulu gözlerle babasına baktı, şaşırmıştı çünkü babası onu ilk kez böyle uyandırıyordu. O daha şaşkınlığını üzerinden atamamıştı ki babası “ Hadi hazırlan. Aşağıya in, sana bir sürprizim var.”dedi. Ali hazırlanırken bir yandan da babasındaki bu büyük değişimin sebebini düşünüyordu. Onun her zamanki gibi gelip bağırıp çağırmasını hatta ceza bile vermesini bekliyordu ama babası onu öpmüş, hatta bir sürprizi olduğunu söylemişti. Aslında, Ali sürprizi merak etmiyordu. Her zamanki gibi oyuncaktır diye düşünüyordu. Yoksa öğretmeni telefonda iyi şeyler mi söylemişti. Ama öğretmeni Ali’ye, arkadaşını ittiği için onu babasına söyleyeceğini söylemişti. Ali, yüzündeki aynı şaşkın ifadeyle aşağıya indi. Babası onu bir kutuyla bekliyordu. Fakat bu kutu öncekiler gibi süslü kâğıtlarla sarılı değildi. Babası kutuyu yere bıraktı. Ali’den açmasını istedi. Ali kutuyu açıp yavru köpeği görünce sevinçten bir çığlık attı. Biraz sevdikten sonra adını sordu. 

Babası “Adını sen koyacaksın.”dedi. Ali önce siyah tüylerine bakıp “Kara” dedi ama sonra boncuk boncuk gözlerini görünce  “Adı Boncuk olsun Boncuk” diye bağırdı. Ali, Boncuk’la o kadar meşguldü ki Erdem Bey’in “Adının Boncuk olduğunu biliyordum.” dediğini duymadı bile. Ali o gün okulda hep Boncuk’tan bahsetti. Sınıfta birkaç kişinin daha köpeği vardı. Ona ihtiyacı olduğunda yardım edebileceklerini söylediler. O günden sonra Ali daha sevgi dolu, anlayışlı, dikkatli olmuştu. Arkadaşlar edinmişti. Artık şikâyet telefonları da gelmiyordu. Ali okuldaki en çalışkan öğrenci değildi ama daha iyi bir öğrenciydi. Bunda ailesinin özellikle de babasının ona gösterdiği sevgi, saygı, ilgi ve alakanın çok büyük etkisi olmuştu. Babası akşamları onunla sohbet ediyor, vakti olduğunda oyun bile oynuyordu. Hafta sonları birlikte balık tutmaya gidiyorlar, bisiklete biniyorlar, spor yapıyorlardı. Güzel havalarda hep beraber pikniğe gidiyorlardı. Hepsinden önemlisi ise babası artık Ali’ye patronuymuş gibi değil babasıymış bazen de arkadaşıymış gibi davranıyordu. Babası, onun okulun en çalışkanı değil en mutlu bir insan olmasını istiyordu. Ali şimdi büyük bir hastanede çocuk doktorudur. Odasına gelen çocuklar önce ona tedirgin gözlerle bakıyor hatta ondan korkuyor ama o, yüzündeki kocaman gülümseme ve şefkat dolu bakışlarıyla kendini onlara sevdiriyor. Çünkü o biliyor ki tedavide verilen ilaçlar kadar gösterilen sevgi ve ilgi de insanı iyileştiren büyük bir etken. Aslında her şey sevmekle başlıyor. Daha anne karnında, elini tutmadan, yüzünü görmeden sevmiyor mu anne çocuğunu. Sevgi içinde saygıyı, ilgiyi, merhameti, sadakati ve samimiyeti barındırıyor. Biz bugün çocuk olabiliriz. Sevmekten çok sevilmeye ihtiyacımız var. Yarın büyüdüğümüzde ise sevmeyi de sevilirken öğrenmiş olacağız. Her şey sevmekle başlar.