Kıyaslamanın Sonu

Rüyasından ani bir şekilde uyanan Selma gözlerini ovuşturuyordu. Bütün gece ertesi günkü sınav için çalıştı. Nasıl ve ne zaman uyuduğunu hatırlamıyordu. Biri ona “Uyan! Derse geç kalacaksın.” diyordu. Selma yatağından doğruldu, yüzünü yıkadı ve giyindi. Kahvaltı masasına doğru yöneldi. Kahvaltıdan sonra çantasını omuzlayıp dışarı çıktı. Yolda Selen’i gördü. Koşa koşa onun yanına gitti. Birlikte okulun yolunu tuttular. Bugün okulda sınav olduğunu hatırlayan ikili, yolda giderken birbirlerine soru soruyorlardı. Zilin sesini duyunca koşa koşa okula vardılar.  Hemen sınıfa girip sınav için hazırlık yaptılar. Tam bu sırada öğretmenleri sınıfa geldi. Dersin başlamasıyla öğretmenleri sınav kâğıtlarını dağıttı ve başarılar dileyip sınavı başlattı. Sınavdan sonra Selma, “Sınav beni zorladı ama yinede yüksek bir not bekliyorum.” dedi. Öğretmenleri sınavı ikinci ders okumaya başlayacağını söyledi.  Selma ile Selen fırsattan istifade ederek sınavda ki soruların cevaplarını aralarında konuşmaya başladı. Konuşa konuşa teneffüsü bitirdiler. Tam konuşmayı bıraktıkları sırada öğretmenleri sınıfa geldi, “Sınavları okumaya başlıyorum.” dedi. Sırasıyla tüm öğrencilerin isimlerini okudu. Sıra Selma’ya gelince korka korka öğretmenin elinden sınav kâğıdını aldı. Daha sonra Selen de sınav kâğıdını aldı.  Selma’nın notu 85’ ti. Selma için çok güzel bir nottu ama Selen 100 almıştı. Selma, o sırada annesinin evde ne sözler söyleyeceği aklında canlanıyordu. Okulun zili çalana kadar bu tedirginlikle gün geçmişti. Okulun zili sonun yaklaştığını haber veren bir uyarıcı idi. 

Korka korka evin yolunu tutmak zorundaydı. İlk kez evin yolu çok kısa gelmişti Selma’ya. Eve geldiğinde ise annesi onu kapıda karşıladı. Selma’ya mutlu mutlu bakıyordu. Bu iyiye işaret değildi. O sırada annesinin niye sınavı sormadığı aklından geçti ama bir şey bulamadı. Tam o sırada annesi sınavın nasıl geçtiğini sordu. Tedirgin bir şekilde aldığı notu söyledi. Annesi hemen “Kesin Fatma’nın kızı Selen 100 almıştır.” dedi. Selma, “Anne ben çok çabaladım bu kadar oldu.” dedi. Annesi Selma’ya “Eminim öyledir. Hep böyle oluyor, bıktım.” diyerek çekip gitti. Selma, annesinin bu laflarına üzüldü ama artık sabrı taşmıştı. Kendi kendisine “Görür annem.” dedi ve hemen odasından çıktı. Selma'nın odasından ses gelmiyordu. Selma içeride kendi kendine konuşurken “Nefret ediyorum herkesten. Özellikle Selen’den nefret ediyorum. Annemin kızı olsa da kurtulsam. Niye ben de mutlu olamıyorum? Ben de mutlu olmak istiyorum. Bu benim de hakkım.” dedi ve yatağında uyuya kaldı. Sabah erken uyanan Selma yüzünü yıkadı, kahvaltısını yaptı ve hiçbir şey söylemeden evden çıktı. Selma kızgınlık ve kıskançlıktan dolayı Selen ile o gün yürümedi. Tek başına okula kadar gitti. Okulda sadece Selen’e değil diğer arkadaşlarına da yüz vermedi ve yalnız başına sınıfa çıktı. Selen ne kadar Selma ile konuşmak istese de Selma iyice Selen’den uzaklaşıyordu. Selen, işler daha kötü olmasın diye Selma ile konuşmadı. O gün okul çıkışına kadar bu böyle devam etti. Selma’nın her gün annesi ile yaşadığı bu durum onu giderek diğer arkadaşlarından da uzaklaştırıyordu. Okul zili Sema’nın kurtuluşu gibiydi. Duyar duymaz koşa koşa eve gitti. Eve geldiğinde annesinin sorularına cevap vermeden odasına kapandı. Odasından “Hep Selen’den nefret ediyorum” sesleri geliyordu. 

Okul ve özellikle sınavlar onun için çekilmez bir hal aldı. Buna bir de annesi ile yaptığı tartışmalar eklenince her şey daha da kötüleşti. Selma okula gittiğinde Selen’i göremedi ve bunu hiç umursamadı. Selen ise hastalanmış ve hastaneye götürülmüştü. Sağlık durumu düzelmeyince yoğun bakıma almışlar ama sağlık durumu gittikçe kötüye gidiyordu. Bunların zerresinden haberdar olmayan ama Selen’e kin besleyen Selma, ödevlerinin olduğunu hatırlamıştı. Ödevlerini bitirip erkenden yatmıştı. Sabah günün ilk ışıklarıyla yatağından kalktı. Her sabah olduğu gibi okulun yolunu tuttu. Bu aralar okulda mutluydu çünkü Selen yoktu. Ne kadar umursamaz gibi davransa da selen onun en iyi arkadaşıydı. Be durum onu gittikçe endişelendiriyordu. Bu yüzden bütün derslerde Selen’in neden okula gelmediğini düşündü. Selma, okul çıkış zilini duyar duymaz eve geldi. Selma, annesine “Selen nerede?” diye tam soracakken annesini ağlarken buldu. Annesi, Selen’in yoğun bakımda olduğunu ve hastalığının çok ciddi olduğunu söyledi. Selma, annesine sarılıp ağlamaya başladı. O gün Selma sevdiklerinin kendisi için ne kadar değerli olduğunu anladı. Annesi Selma’ya “Canım kızım benim, asla seni üzmeyeceğim. Asla seni başkalarıyla kıyaslamayacağım” dedi.