Yolculuk

Efe Bey kırklı yaşlarında hayatının baharında yaşayan biriydi, güzel bir yük gemisi vardı. Çoğunlukla Hindistan ve Japonya gibi Uzakdoğu ülkelerine porselen götürüyordu. İşine âşık bir adamdı, yine Hindistan seferinde tanıştığı bir bayan ile evliydi. İki çocuğu vardı, çevresine sert görünmeye çalışırdı ancak içinde sevgi dolu bir adamdı. İçinde bütün dünyaya karşı bir sevgi vardı ama en çok denizi severdi. Evet, suya âşıktı o, okyanus onun ikinci karısıydı resmen. Böyle günlerden birinde rotasında Japonya vardı. Karısıyla çocuğuyla vedalaştı ve yola koyuldu. Geminin kalkmasına üç dakika kala güverteye biri atladı bu İsmet’ti. İsmet, Efe Bey’in lise yıllarındaki arkadaşlarından biriydi. Lisede çok zeki bir çocuktu ancak zekâsını derslerde hiç göstermedi. Lisede kötü yola düştü, birkaç kere hapse girdi. Efe Bey onu daha yeni hatırlıyordu. Yüz tipi oldukça farklı olduğundan dolayı hemen tanımadı onu.

-Benim, ben ismet!

-İsmet mi? Yoksa sen?

-Evet, ta kendisi liseden…

Bir süre konuştular, dertleştiler. İsmet, ben de geleyim deyince onu kırmaz, onu da gemiye bindirir.

-Hem bana yol arkadaşı olursun ha!

Yaklaşık on saat sonra gemi iyice yol almış, hava kararmıştı. Herkes uyumuştu. Gemiden yükselen küçük ışıklar suya vurdukça ilginç renklerde göze yansıyordu. Hava tam karanlık olmamakla beraber, oldukça hafif esen bir rüzgâr vardı. İsmet battaniyesini alıp biraz yürümek için arkadaşlarının yanından ayrıldı. Battaniyesi onu sıcak tutuyor, uykusunu getiriyordu, az kalsın bir köşeye yığılıp kalacaktı. Yüzüne çarpan hafif yağmur onu kendine getirdi, hemen ayıldı. Hava gittikçe sertleşiyordu. Dalgalar, gemiyi sağdan ve soldan adeta dövüyordu. Hatta bazıları güverteye kadar taşmaya başladı, herkes seslere uyanmıştı. Neler olduğuna şaşkınlıkla bakıyorlardı, işler gittikçe kötüleşiyordu, insanlar buradan nasıl kurtulacaklarını düşünüyorlardı. Tayfalarına yeni katılan gemiciler, kusmuş etrafı batırmıştı. Deniz iyice azmış, dalgaların şiddeti arttırmıştı. Herkesin aklında tek bir soru vardı “Nasıl kurtulacaklardı?” hepsi birden güverteye çıktılar. İsmet’i filikaların yanında görünce ne olduğunu sordular kızgın bir şekilde, beklenmedikleri bir cevap aldılar:

-Erken kalkan erken yol alır. Aptallar! Görüşürüz, doğru görüşemeyiz, sizin işiniz bitti.

Aralarından en irice olanı onu öldürmek istercesine ileri doğru atıldı. Ancak filikaya çoktan binmişti. İsmet’in yakasından tuttuğu gibi yukarı çekti. Herkes, İsmet’in üzerine atılıyor, yumrukları yüzüne yapıştırmak için birbirleri eziyorlardı ancak İsmet can havliyle kendini en yakın filikaya attı. Bu olayları Efe Bey uzaktan ilgiyle takip ediyordu. Onuru incinmişti, koca gemide sadece iki filika vardı. İsmet bunlardan birini alır ise yeteri kadar kişi gelemeyecekti. İsmet filikaya bindiği an filikanın bir halatının kopuk olduğunu gördü. Muhtemelen bu gördüğü son şeydi. Filika ters dönmüş, şahlanmış bir at edasıyla İsmet’i üstünden atmıştı. İsmet yüzme biliyordu ancak paçası filikaya takılmıştı. Vücudunun yarısı suyun altınaydı ve tutunabileceği en ufak bir yer bile yoktu. Denizin azgın suları onu birkaç dakika içinde boğup atmıştı, şans o ki boğulduğundan saniyeler sonra güneş çıkmıştı. İsmet yüzükoyun yerde yatarken, kara uçsuz bucaksız Büyük Okyanus’un ardından görülüyordu. Bu ada ulaşmak istedikleri Japonya’ydı.  Hemen gemiden dışarı çıkıp kendilerini bu adaya attıkları zaman içlerini bir sevinç kapladı. Mutlu oldular. İsmet’in haline üzülmüş ancak buraya geldiklerine de çok sevinmişlerdi. Efe Bey’in de hali pek farklı değildi. Hemen bu sevinç faslını geçip bir an önce karısının ve çocuklarının yanına dönmek istiyordu. 

Güvertenin üstündeki sandıklardan birine oturup hamalları beklemeye başladı. Efe Bey’in gözüne güvertede boylu boyunca yatan İsmet ilişti,  içi bir tuhaf oldu.  Sanki başına kötü bir şey gelecekmiş gibi. Tam bunları düşünürken iki iriyarı adam çıkageldi. Bunların yabancı uyruklu olmalarını anlamak pek zor değildi. Biri oldukça beyaz ve Rus şivesine benzer bir ağız üslubuyla konuşuyor, diğeri ise sakalından ve kıyafetlerinden Arap uyruklu olduğu rahatlıkla anlaşılabiliyordu. Beyaz olan oldukça ağır bir sandığın yanında durdu ve “Bunları mı taşıyacağız?” diye sordu. Efe Bey ağır başlılıkla “Evet” cevabını verdi. Hamallar sandığı sanki fırlatır gibi kaldırdı ve hızlıca götürdüler. Sandıkların hepsini at arabalarına yükledikten sonra o da başka bir at arabasına bindi ve büyük bir şatonun bahçesine toplandılar. Herkes heyecanlı bir şekilde bekliyordu, birkaç dakika sonra bahçeye 30-35 yaşlarında bir Bey geldi. Tabakları, porselenleri inceledi ve beğenmiş gibi başını salladı ve oradan uzaklaştı. Orta yaşın biraz üstünde bir adam  “Yanınızda İsmet adlı bir adam var mı? diye sordu. Efe Bey’in cümleleri boğazına düğümlendi ve ağzından usulca “O öldü.” diye fısıldadı. Adam inanmamış gibi arkaya doğru gerildi ancak tedirgin olduğu her halinden belliydi. Kardeşimi oraya bir görev için göndermiştim, tek amacı bu görevi başarmak ve buraya dönmekti, bunu bile başaramamış, diye bağırdı. Efe Bey ne yapacağını ne söyleyeceğini bilemedi. Artık bir şeyler yapması gerekiyordu. Efe Bey artık gidebilir miyim? diye sordu. Efe bey tam arkasını dönmüştü ki kabzasından çıkarılan bir silah sesi duydu. Vücudunda bir sıcaklık hisseti, birkaç damla kan yere damladı.